te anau en invercargill

Zondagochtend ging de wekker weer vroeg. Zeven uur werden we opgepikt door de bus om de doubtful sound te bekijken. Ondanks de betere weerberichten regende het nog steeds. Na een kwartier wachten was er nog steeds geen bus. Ze zijn ons toch niet vergeten??  Gelukkig zijn de chauffeurs hier ijverig om de bus vol te krijgen want twintig over zeven werden we uiteindelijk alsnog opgepikt. De chauffeur had inmiddels enkele campings bezocht om ons te vinden maar zijn humeur had hier gelukkig niet onder te lijden. Na een korte busrit moesten we eerst lake Manapouri oversteken met een boot, dit duurde een kleine uurtje. Vervolgens werd de groep opgesplitst en bleven wij met z’n negenen over.  Voordat we het fjord gingen bekijken stond er eerst nog een bezoek ingepland naar het stroomstation.  Via James Bondachtige tunnels, door een grote rots, belanden we in het hart van de rots waar het stroomstation zich bevindt. Er word hier stroom opgewekt door het water in Lake Manapouri  wat 60 meter hoger licht dan de doubtful sound, terug te laten stromen via generatoren. Door gebruik te maken van dit hoogteverschil wordt er voldoende stroom opgewekt voor heel het Zuidereiland.

Mooi om te zien, maar hiervoor waren we natuurlijk niet gekomen. Via een korte bustocht over het eiland kwamen we aan bij de boot voor vandaag. Deze boot is gemaakt voor een vijftigtal mensen waardoor het bijna op een privévaart leek. Eenmaal  ‘van wal’ brak de hemel open en kon de verkenning door het fjord beginnen. De schipper(zoals alle kiwi’s)  was een echte liefhebber en had bijna bij elke berg een verhaal. Doordat het vandaag prachtig weer was, en we dichterbij de rotsen vaarden, viel het pas echt op hoe immens groot deze fjorden zijn. Prachtig. Onze buschauffeur had zich inmiddels omgekleed tot verkenner en stond constant met de verrekijker in de hand om het “wildlife” te bestuderen.  Na een half uur varen konden we, alweer, de eerste zeehonden bewonderen.  Dichtbij zaten ook een stel pinguïns, welke we niet eerder hadden gezien. De pinguïns leken wel op “happy feet”  want toen we dichterbij kwamen begon de pinguïn te zingen en kwam z’n hele familie te voorschijn.  Om de dag compleet te maken wilden we nog graag dolfijnen zien. Om de dieren zoveel mogelijk te beschermen is er in Nieuw Zeeland een regel dat men, via telecommunicatie, niet mag doorvertellen waar men de dieren voor het laatst heeft gezien.  We zijn nog diverse hoeken van het fjord ingegaan maar het mocht helaas niet baten.  Na twee uur varen waren we aangekomen op de Tasman Zee.  Volgens de schipper is dit één van de ruwste zeeën ter wereld met golven van drie meter hoog. Gelukkig viel dit vandaag mee en konden we rustig omkeren om zodoende langzaam aan de tocht huiswaarts te beginnen. Omdat het inmiddels prachtig weer was geworden konden we lekker boven op het dekken liggen/zitten.  De terugreis over het eiland en over het meer verliep vlot zodat we kwart voor vijf terug waren op de camping en konden beginnen met onze reis richting Invercargill.

We konden via diverse routes naar Invercargill. Via internet hadden we al gelezen dat de scenic route wel de moeite waard was. En heel veel “om” was het niet. We gingen een Friese boer bezoeken en wilden niet te laat aankomen op de avond. Rond half 8 waren we er alleen geen boer te bekennen… Snel een camping gezocht en de eigenaren bleken Nederlanders. Zij konden de boer wel. Volgende ochtend moesten we wat laat (voor een boer) op de dag erheen rijden dan moest hij er wel zijn aldus de campingman(ex boer). Je kan hier trouwens wel goed merken dat je aan zee zit. De wind is behoorlijk sterk en koud! Maar het is droog dus we klagen niet J Goed half 10 die kant maar eens op. Zo te zien werd er gemolken. Na een tijdje zoeken hadden we hem dan gevonden. Maar zoals gezegd er werd gemolken en hij had weinig tijd. Na een kort praatje zijn we onze reis vervolgd. Via de scenic route, the Catlins, naar Dunedin gereden. Langs deze route moesten veelbelovende “attracties” zijn. Vol goede moed gingen we op weg. Bij het eerste stoppunt, Waipapa Point, moesten we 4 km over gravelroad en mocht dat nou net verboden zijn met de camper… Beetje eigenwijs hebben we het toch gedaan, hopelijk krijgen we geen pech. Er was een mooie vuurtoren te zien en een beetje geluk nog wat zeeleeuwen. We konden niet op de vuurtoren want er lag een hele dikke zeeleeuw voor! Van dichtbij zijn ze toch wel groot en je moet minimaal                 12 meter afstand houden. De wind was nog steeds loeihard en best wel koud dus op naar het volgende punt. Helaas kwamen we er al snel achter dat de volgende 14 km weer gravelroad zou zijn. Toen hebben we toch maar besloten om te keren. Bij alle volgende punten bleek dat het gravelroad was dus toen zijn we door gereden naar Dunedin. Het weer is hier in ieder geval weer wat beter.