Tongariro National Park

Vanochtend vroeg de wekker, kwart over vijf wel te verstaan. Om 6 uur zouden we worden opgepikt door een busje die ons naar de start zou brengen. We konden er zelf namelijk niet met de camper komen. Om 20 voor 6 zag ik het busje echter al op camping staan dus nog snel een stuk brood gepakt en weg. Eerst moesten we nog wat mensen oppikken en in het busje kregen we een briefing over de track The Tongariro Alpine Crossing. Het is een tocht van 20 km  tussen de bergen en actieve vulkanen door wat wel wat oplettendheid vereist. De vulkaan is vorig jaar 2x geëxplodeerd dus kop erbij. Als er wat gebeurd, altijd met je gezicht naar de uitbarsting blijven kijken zodat je de rondvliegende stukken ziet. Dit gaf een goed gevoel aan het begin van de tocht… Ahum. Als we voor 5 uur ’s middags niet terug zouden zijn zonder enig bericht dan kwam het rescue team van de politie je zoeken. Dat was wel een geruststelling. Om 7 uur waren we er dan en konden we vol goede moed aan de tocht beginnen. Het weer was goed en bleef tot een uur of 3 goed. Daarna kwamen er regen- en onweersbuien. Geloof ons, dan wil je niet tussen de bergen lopen. Met dit in ons achterhoofd wouden we dus graag een beetje doorlopen.  De eerste klim was ongeveer een uurtje en was goed te doen. We voelden ons nog goed dus snel door naar de volgende klim. Deze duurde ook een uur maar was al vrij pittig. Je moest echt een uur lang bijna recht naar boven lopen. Heel wat trappen op en natuurlijk even klimmen. Bij het informatiecentrum hadden ze gezegd dat als je een beetje conditie had dit wel goed te doen was. Nou eenmaal boven op klim 2 had ik mijn vragen bij een beetje conditie… Het was al redelijk zwaar. Maar de mooie uitzichten die we erbij hadden maakte veel goed. Eenmaal boven snel een broodje en wat drinken en weer doorpakken. Het was er aardig koud en voordat je het weet kun je geen stap meer verzetten. Ook hadden ze ons verteld dat het één keer behoorlijk klimmen was en dan alleen nog maar afdalen. Wij waren dus blij dat we na klim 2 boven waren in de veronderstelling dat dit het zwaarste was. Niets was minder waar. We moesten nog een klim maken naar de red crater. Dit was het steilste stuk zonder een goed looppad. Het was echt klimmen op rotsen(die niet altijd vast lagen) en een soort van gravel. Hier heb ik toch wel enige doodsangsten uitgeslagen omdat je je nergens aan vast kan houden en de afgrond naast je ligt… Gelukkig bleef Jelle heel rustig. Maar gelukkig zijn we hier ook weer boven gekomen. Dan denk je, yes nu afdalen. Toen ik de afdaling zag stonden de tranen me nader dan het lachen. Het was alleen maar los gravel(een soort van lavapuin). Jelle voorop, gelukkig maar want ik had al snel geen grip meer en ging als een wilde naar beneden. Volgens Jelle was het net skieën. Gas erop en niet te bang. Makkelijker gezegd dan gedaan… We kwamen uit bij de Emerald Lakes een prachtig blauw/groen meer. Na een stukje vlak wandelen stond er weer een klim, deze wat minder steil en lang. Een makkie dus. Met weer prachtige uitzichten kon de afdaling dan echt beginnen. Na 2 uur afdalen was dit ook geen pretje meer. Het is eigenlijk nog zwaarder dan klimmen omdat je jezelf steeds moet opvangen. Toen we eenmaal beneden waren hadden we nog een leuke tocht door het bos (waar geen einde aan leek te komen). En ja ja naar dik 6 uur lopen hadden we dan toch maar mooi samen het einde gehaald! Al met al een zware tocht maar met prachtige uitzichten die we voor geen goud hadden willen missen.

All have a good day!