van de zon naar de regen

Voor de zekerheid hadden we de wekker maar weer eens gezet. Maar zoals gewoonlijk waren we beide zeven uur alweer paraat.  Kwart over acht moesten we ons melden bij het kayakbedrijf dus genoeg tijd om op te starten.  Na een korte instructie en kennismaking zijn we met 2 Duitsers en een gids(Sophie) de zee opgegaan om het Abel Tasman park te verkennen. Sophie had nog nooit eerder van Jelle gehoord maar in haar thuistaal schijnt dit opschieten te betekenen en zodoende kon ze het onthouden. Sophie bleek een echte natuurliefhebber te zijn en had bij elke dier een verhaal. Zo zijn we onderweg pinguïns, zeehonden, vissen en verschillende vogels tegengekomen die wij nog nooit eerder hebben gezien. Het eerste stukje langs de kust was makkelijk, al leek het dat de Duitsers aan het trainen waren voor de Olympische spelen. Omdat de zeehonden op een kleine eilandje leven moesten we een stukje over de zee peddelen alvorens we bij het eilandje aankwamen. Hier waren inderdaad verschillende zeehonden te zien en te horen. Omdat het nogal schuwe dieren zijn, zijn ze slecht te fotograferen. Het is ons gelukt. Zoek de zeehond op foto 3 JVoor de koffie/hot chocolate zijn we aangemeerd op een klein strandje.  Dat het een klein strandje was bleek wel uit het feit dat we na 1 bakje koffie weg moesten omdat het eilandje dreigde te overstromen in verband met het getij. Na de koffie hebben we onze tocht vervolgd langs de verschillende strandjes van het Abel Tasman park. De wind was, helaas, flink aangewakkerd waardoor het ineens zwaar peddelen werd.  Na verschillende verhalen van onze gids(over de oorsprong van het park, namen van de stranden ed) kwamen we om 1 uur aan op het eilandje “watering cove” aan.  Na een half uurtje kwam onze watertaxi al en zijn we teruggebracht naar Marahau. Hiermee kwam er een einde aan ons bezoek aan het Abel Tasman en zijn we onze reis vervolgd richting de westkust.

Onderweg zijn we gestopt bij de grootste “swingbridge” van Nieuw Zeeland langs de Buller River. De brug van 160 meter lang, op 20 meter hoogte, moesten we natuurlijk even overheen lopen.  In dit gebied werd voorheen naar goud gezocht en dit konden we terugzien in het bijbehorende park.  Na een stop  in dit park zijn we doorgereden naar Punakaiki. Na 4 uren in de auto waren we ter plaatse. Het was inmiddels half acht en hadden beide zin in eten. Gelukkig was er in de buurt een restaurant waar we grote glazen bier en goed te eten hebben gekregen(wel betaald overigens).  In Nieuw Zeeland is men overigens sowieso royaal met de porties wat we vanmiddag weer eens beleefden toen we een ijsje bestelden.  Omdat het er wel lekker uitzag bestelden we 2 bolletjes. Wat we ervoor terugkregen leek net een bak ijs met een hoorntje.

We waren natuurlijk niet zonder doel naar Punakaiki gereden. Hier zijn namelijk de pancake rocks en de blowholes te zien. Toen we vanochtend wakker werden regende het helaas en was het bewolkt. Ondanks de regen konden we de pancake rocks goed bekijken. De blowholes waren helaas minder goed te zien omdat het hiervoor vloed moet zijn.  Vanmiddag om vier uur zou dit gebeuren maar zolang wilden wij niet meer wachten. Het regende immers en wij moesten naar het regenwoud. Na een tocht van, weer, zo’n vier uur kwamen we bij onze camping Rainforrest retreat aan.  Hier regende het nog harder, maar dit is dan ook het regenwoud. De plek waar de meeste regen van heel Nieuw Zeeland valt. Morgen gaan we de Frans Joszef Glacier bekijken en in de middag de Fox Glacier beklimmen. Hopelijk is het morgen beter weer.  Omdat men hier gewend is aan zoveel regen is er hier voldoende te doen.  Na vanmiddag heerlijk, buiten, in de hotpool te hebben gezeten zitten we nu heerlijk warm in ons campertje.

Om op de vraag van Bea terug te komen. We hebben  geen tomtom. Zonder kaart is het, buiten de grotere steden, heel goed te doen.  We hebben wel een televisie maar die hebben we tot vandaag nog niet aangehad.